ส่วนมากจะเข้าใจว่า พระรับเงินผิดวินัยเฉยๆ ไม่ได้เป็นบาป ส่วนทายกที่เอาเงินถวายพระ ก็ไม่ได้เป็นบาป มีแต่พระเท่านั้นที่ผิดพระวินัย(เฉยๆ) แต่ที่จริงแล้วเป็นบาปทั้งผู้ให้และผู้รับ ถ้าว่าไม่เป็นบาป งั้น ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในชีวกสูตรว่า ผู้ที่เอาเนื้อที่เป็นอกัปปิยะไปถวายพระ ย่อมประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก ก็ถูกหักล้างไปเลยสิ เพราะเนื้อเป็นอกับปิยะ เงินก็เป็นอกัปปิยะ เงินเป็นอกัปปิยะที่มีโทษใหญ่กว่าเนื้อด้วยช้ำ เพราะเงินเป็นนิสสัคคิยวัตถุ ส่วนเนื้อเป็นทุกกฎวัตถุ

เมื่อให้สิ่งของที่เป็นอกัปปิยะเป็นบาป รับสิ่งของที่เป็นอกัปปิยะก็ต้องบาปด้วย เมื่อรับสิ่งของที่เป็นอกัปปิยะเป็นบาป ให้สิ่งของที่เป็นอกัปปิยะก็ต้องเป็นบาปด้วย เพราะประเด็นคือ "อกัปปิยะ" เมื่อเป็นอกัปปิยะ การกระทำใดๆที่เกี่ยวข้องกับอกัปปิยะในทางที่ผิดก็ย่อมผิด เช่น เขาบัญญัติให้ยาบ้าเป็นสิ่งผิดกฎหมาย เมื่อผิดกฎหมาย ผลิด เสพ ขาย มีไว้ครอบครอง ก็ย่อมผิดหมด ผู้ที่เกี่ยวข้องก็ย่อมผิด

ฉะนั้น พระพุทธเจ้าจึงปรับอาบัติทุกกฎแก่พระที่ฉันเนื้อที่เป็นอกัปปิยะ ถ้าสิ่งไหนไม่เป็นบาป ตถาคตจะไม่บัญญัติพระวินัย เป็นบาปจึงบัญญัติ เช่นเดียวกันกับเงินทอง เมื่อบัญญัติว่าเป็นอกัปปิยะ เป็นนิสสัคคิยวัตถุ เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์ และแน่นอน ให้และรับ ก็ย่อมเป็นบาป เหมือนกรณีเนื้อที่เป็นอกัปปิยะ