นั้นก็หมายความว่า การบัญญัติพระวินัยนั้น เพราะเป็นปาบ มีโทษจึงบัญญัติ ไม่บาป ไม่มีโทษ จะไม่บัญญัติ ไม่ใช่ว่า ไม่ได้เป็นบาปอะไรก็ไปบัญญัติขึ้นมามั่วเฉยๆ ไม่ใช่

สอดคล้องกับข้อที่ว่า วาจาของพระตถาคตย่อมมีเหตุอันควรจึงกล่าว ไม่มีเหตุจะไม่กล่าว และ เช่นเดียวกัน ถ้าข้อนั้นไม่เป็นบาปก็จะไม่บัญญัติพระวินัย ไม่มีพระทำผิดศีล จะไม่บัญญัติพระวินัย เช่น ดื่มน้ำเปล่าเฉยๆไม่มีโทษอะไร แม้จะดื่มในเวลาวิกาลก็ไม่มีโทษอะไร เมื่อไม่มีโทษ ก็ไม่บัญญัติพระวินัยว่าดื่มน้ำนั้นผิด แต่ถ้าน้ำนั้นเป็นสุราเมรัย ไม่ได้ที่นี้ เป็นบาป ก็บัญญัติเป็นปาจิตตีย์ มันมีรายละเอียดแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีโทษอะไรก็ไปบัญญัติ แล้วให้พระนั้นมีโทษตรงที่ไปละเมิด ไม่ใช่ มีโทษตรงที่ไปละเมิด ก็ใช่ แต่ไม่ใช่ว่า ไม่มีเหตุอะไรก็ไปบัญญัติขึ้นมาเฉยๆแล้วให้มีโทษตรงที่ไปละเมิดเฉยๆ ไม่ใช่ พระพุทธเจ้าไม่ได้บ้า

ฉะนั้น ถ้าพระพุทธเจ้าบัญญัติพระวินัย หรือ กล่าวปฏิเสธสิ่งไหน แม้ไม่มีคำว่า "ห้าม" ตรงตามตัวพยัญชนะก็ตาม บัณฑิต พึงทราบว่า สิ่งนั้นทำแล้วย่อมเป็นบาป เพราะทำสิ่งที่ตรงกันข้าม แต่จะบาปมากบาปน้อยนั้นขึ้นอยู่กับแต่ละกรณีไป แต่จะไม่บาปเลย ไม่มี เช่น รับเงินรับทองก็เป็นบาป ไม่ใช่ว่า รับแล้วก็ไปปลงอาบัติแล้วก็ไปรับอีก แล้วเข้าใจว่าจะไม่เป็นบาป ไม่ใช่ ปลงอาบัติคือต้องไม่ทำอีกเท่านั้นจึงจะถูกต้อง แต่การปลงอาบัติแบบนี้ ทำด้วยความไม่เข้าใจ เจตนาจะซิกแซก มีจิตอกุศลที่ยังอยากรับเงินอยู่แล้วก็รับอีก ปลงก็ไม่ผ่าน เปรียบเหมือนค้ายาบ้า ตำรวจจับได้แล้วสารภาพ จะไม่มีโทษ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ยิ่งทำผิดมากครั้งก็นับโทษเป็นจำนวนไป