ภิกษุผู้มีผ้ากาสายะพันคอจัดเป็นอนุปสัมบัน ไม่ใช่ อุปสัมบัน (เช่นเดียวกันกับบัณเฑาะก์ และพระที่ต้องอาบัติปราชิก) เพราะมีเมีย มีบุตร ประกอบกสิกรรมและวณิชกรรม เป็นต้น จึงเป็นสมณะแต่ชื่อ หมายความว่า เป็นอนุปสัมบัน แต่สมมุติเรียกกันเอาเองว่าภิกษุ เพราะอ้างการยึดถือในผ้ากาสายะเป็นสัญลักษณ์เพศ

แต่ที่จริง ความเป็นอุปสัมบันไม่ได้ขี้นอยู่กับ การยึดถือในผ้ากาสายะ ที่เราเรียกกันว่า ภิกษุผู้มีผ้ากาสายะพันคอ ภิกษุที่ต้องอาบัติปราชิก คำว่า ภิกษุ ในประโยคเหล่านี้เป็นเพียงแต่คำสมมุติ ใช้ในการสื่อสารให้เข้าใจเท่านั้น แต่ที่จริงไม่ใช่อุปสัมบัน

ดูเพิ่ม ตัวบ่งชี้ความเป็นอุปสัมบัน ดูจากตรงไหน

หมายเหตุ : บัณเฑาะก์และพระที่ต้องอาบัติปราชิกมีความเหมือนกันตรงที่ไม่ได้เป็นอุปสัมบัน แต่ต่างกันตรงที่ บัณเฑาะก์ไม่ได้ปาราชิก ส่วนพระที่ต้องปาราชิกนั้นบาปมากกว่า จัดเป็นอนุปสัมบันชั้นเลวมาก คือต้องอาบัติข้อสูงสุด