ในพระไตรปิฎกมีแต่หลักฐานว่าพระรับรถผิด ที่ว่าไม่ผิดไม่มี
...บทว่า ยานโท ได้แก่ ยานทั้งหลายมีหัตถิยาน (ยานช้าง) เป็นต้น ก็แต่ว่าในบรรดายานเหล่านั้น ยานช้าง ยานม้า ย่อมไม่สมควรแก่สมณะ การให้ไปด้วยรถก็ไม่สมควรเหมือนกัน ยานที่สมควรแก่สมณะก็คือ รองเท้าสำหรับสมณะผู้รักษาอยู่ซึ่งศีลขันธ์...
ซึ่งก็สอดคล้องกับในจุลศีล ที่ทรงห้ามรับยานพาหนะทุกประเภท
ในอรรถกถาพรหมชาลสูตร ก็อธิบายคำว่า ยาน ว่าหมายถึง รถ ด้วย
...ที่ชื่อว่า ยาน ได้แก่ล้อเลื่อน รถ เกวียน รถมีเครื่องประดับ วอรถเข็น นี้มิใช่ยานของบรรพชิต บรรพชิตมียานอย่างเดียวคือ รองเท้า...
นอกจากนี้ในหมวดพระวินัย ปาทุกาวรรค สิกขาบทที่ ๓ ก็อธิบายคำว่า ยาน ว่าหมายถึง รถ
ดังนั้น ภิกษุไม่อาพาธไปด้วยยานต้องอาบัติทุกกฏ จึงหมายรวมไปถึงยานที่เป็นเครื่องยนต์ในปัจจุบันนี้ด้วย ขับเองก็ไม่ได้ โดยสารไปก็ไม่ได้ จะรับก็ไม่ได้ ต้องอาบัติทุกกฏ
และในพระไตรปิฎกก็มีหลักฐานว่า ไม่ควรถวายรถให้พระเพราะเป็นอกัปปิยะ ไม่สมควรแก่สมณะทั้งหลาย ดังเรื่องท่านพระโอปวัยหเถระเป็นตัวอย่าง
พระเถระแม้นี้ ได้บำเพ็ญบุญสมภาร ในพระพุทธเจ้าองค์ก่อน ๆ สั่งสมบุญทั้งหลายอันเป็นอุปนิสัยแห่งพระนิพพานในภพนั้น ๆ เมื่อพระอาทิตย์คือพระชินเจ้าพระนามว่าปทุมุตตระปรากฏในโลกแล้ว ท่านบังเกิดในสกุลอันสมบูรณ์ด้วยสมบัติแห่งหนึ่ง เจริญวัยแล้ว มีทรัพย์มากมีโภคะมากอยู่ครองฆราวาส เลื่อมใสในพระศาสนามีความเลื่อมใสและนับถือมากในพระศาสดา ได้ทำการบูชาด้วยม้าสินธพตัวอาชาไนย ก็แลครั้นบูชาแล้วคิดว่า ช้างและม้าเป็นต้นไม่สมควรแก่สมณะทั้งหลายมีพระพุทธเจ้าเป็นต้น เราจักถวายกัปปิยะภัณฑ์ ให้ตีราคากัปปิยภัณฑ์นั้น แล้วได้ถวายจีวรอันสำเร็จด้วยผ้าฝ้าย ผ้ากัมพล และโกเชาว์เป็นต้น และถวายเภสัชบริขาร มีการบูรและเปรียงเป็นต้น อันสมควรด้วยกหาปณะ ซึ่งมีราคาตามกัปปิยภัณฑ์นั้น ...
มีแต่หลักฐานว่าพระรับรถผิด ที่ว่าไม่ผิดไม่มี ไม่เกี่ยวว่าเป็นรถหรูหรือไม่หรู (แต่รถหรูมันก็พอกพูนกิเลสคนได้มากว่าอันที่ไม่หรู) ไม่เกี่ยวว่าเก่าหรือใหม่ เกี่ยวอยู่ที่เป็นยาน และก็ไม่เกี่ยวกับข้อรับเงิน