บอกว่าไม่เอาอรรถกถา แต่เอาพจน์ตนเอง เป็นโกหก
...มีอยู่ วิสาขา สมณะจำพวกหนึ่งชื่อนิครนถ์ เขาสอนสาวกให้ถืออย่างนี้ว่า มา บุรุษผู้เจริญ สัตว์เหล่าใด ในทิศตะวันออก ตะวันตก เหนือ ใต้ อยู่เกินเขต ๑๐๐ โยชน์ออกไปสูเจ้าจงลงทัณฑ์ (คือทำร้าย ฆ่า ตี ฯลฯ) ในสัตว์เหล่านั้นได้ เขาสอนให้เอ็นดูกรุณาสัตว์บางเหล่า ไม่เอ็นดู กรุณาสัตว์บางเหล่าอย่างนี้ ในวันอุโบสถ เขาสอนสาวกอย่างนี้ว่า มา บุรุษผู้เจริญ สูเจ้าจงเปลื้องผ้าออกให้หมดแล้วพูดอย่างนี้ว่า ข้า ฯ ไม่เกี่ยวข้องต่อใคร ๆ ที่ไหน ๆ และความกังวลในสิ่งอะไร ๆ ที่ไหน ๆ ก็ไม่มี แต่มารดาบิดาของเขาก็รู้อยู่ว่า นี่บุตรของข้า ฯ ตัวเขาเองก็รู้อยู่ว่า นี่มารดาบิดาของข้า ฯ อนึ่ง บุตรภริยาของเขาก็รู้ว่า นี่สามีของข้า เขาก็รู้ว่า นี่บุตรภริยาของข้า ทาสกรรมกรและคนอาศัยของเขาก็รู้ว่า นี่นายของพวกข้า เขาก็รู้ว่า นี่ทาสกรรมกรและคนอาศัยของข้า ด้วยประการนี้ เขาสอนคนอื่นให้ถือความจริงในเวลาใด ก็ชื่อว่าเขาสอนให้ถือมุสาวาทในเวลานั้น เรากล่าวการสอนของเขานี้ในฐานมุสาวาท ล่วงราตรีนั้นแล้ว เขาชื่อว่าบริโภค (กินอยู่ใช้สอย) โภคะ เป็นอย่างของที่เจ้าของไม่ให้นั่นเอง เรากล่าวการบริโภคของเขานี้ในฐานอทินนาทาน....
นอกจากนี้ ยังเป็นการยกตนเหนือกว่าอรรถกถา เป็นไปในทางหัวแข็ง ถือตัว ลบหลู่คุณท่าน ไม่เข้ากับธรรมวินัยนี้ นอกจากนี้ พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้สอนว่าไม่ให้เอาคำของสาวก เมื่อใครทำสิ่งที่ตรงกันข้าม ก็ชื่อว่าไม่ได้ทำตามคำสอน ฉะนั้น จึงเป็นความเห็นผิด