ขึ้นกับว่าอยู่ในบริบทไหน เช่น ท่านตรัสว่า ถ้าบอกแล้วเขายังไม่รู้ "เราจะทำอย่างไรได้" หมายความว่า ไม่สามารถบังคับใครให้รู้ได้ ฉะนั้น พระพุทธเจ้าจะไม่ห้ามในความหมายที่ว่าไปบังคับในสิ่งที่ไม่ใช่ฐานะที่จะเป็นได้

แต่ถ้ามาบวชเป็นภิกษุในศาสนาของท่าน ทีนี้ ท่านจะห้ามละเมิดพระวินัยที่ท่านบัญญัติ จะไม่ถือตามไม่ได้ ถ้าไม่ถือก็ต้องอาบัติ เมื่ออาบัติก็เป็นบาปแก่ผู้นั้น ฉะนั้น จึงเป็นข้อบังคับ ห้ามละเมิด ในบริบทนี้ก็คือห้ามแบบนี้ แต่ถ้าผู้นั้นไม่พอใจที่จะถือตาม ก็สึกได้ อันนี้ก็ไม่ได้ห้าม แต่ถ้าสึกแล้วอยากมาบวชอีก ก็ไม่ได้ห้ามอีก แต่ถ้าบวชแล้ว ก็ห้ามอีก ห้ามละเมิดพระวินัย ห้ามละเมิดข้อปฏิบัติของตนเอง ท่านก็ใช้คำว่าห้ามอยู่ ไม่ใช่ไม่ใช้ เช่น ...

ในสูตรนี้ ก็ตรัสว่า ห้ามจากความชั่ว ให้ตั้งอยู่ในความดี อันนี้ก็คือห้ามจากอกุศล พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ย่อมไม่ละโลกสมมติ ใช้ภาษาของชาวโลก เพื่ออธิบายหลักธรรมให้สัตว์โลกเข้าใจ ท่านก็ใช้คำว่า ห้าม ไม่ใช่ไม่ใช้ ถ้าจะไม่ใช้สะเลย สัตว์โลกก็จะไม่เข้าใจ แม้แต่บอกอยู่ว่า ห้าม ยังไม่เข้าใจเลย เพียงแต่ท่านจะไม่ห้ามในความหมายที่ว่าไปบังคับใคร

บางสูตรแม้ไม่มีคำว่า ห้าม แต่ความหมายคือห้ามก็มี เช่น ในเอกปุคคล แม้ไม่มีคำว่าห้ามก็ตาม แต่เนื้อความคือ ท่านห้ามปั้นรูปท่าน เพราะการปั้นรูปเปรียบพระตถาคตเป็นอกุศล จึงห้ามจากอกุศล ให้ตั้งอยู่ในกุศล แต่ท่านไม่ได้ห้ามในความหมายที่ว่าไปบังคับใคร ถ้าใครไม่มีปัญญารู้ได้ เขาอยากปั้น ก็แล้วแต่ผู้นั้น ท่านจะไม่ไปบังคับคนนั้นให้รู้ได้ แต่ผู้นั้นจะได้บาปเอาเอง เป็นเรื่องของคนนั้นเอง

แต่บางคนเขาจะมาเถียงว่า ไม่มีคำว่า ห้าม เลยเข้าใจว่าไม่ได้ห้าม ง่ายๆแบบนี้เลย ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นในมาตราของกฎหมาย ไม่มีคำว่า ห้าม ไปทำผิดแล้วก็มาเถียงไม่ให้เข้าคุกเพราะไม่มีคำว่า ห้าม ก็ได้สิ จะไปหาสาระอะไรกับตัวพยัญชนะ ถ้าตรัสว่าไม่มีอะไรเปรียบ ความหมายก็คือ อันที่จะไปทำเปรียบนั่น คือ ห้าม

พระกัปปินะหลุดพ้นแล้ว คิดว่าควรไปหรือไม่ไปทำอุโบสถ พระพุทธเจ้าบอกให้ไป แม้ไม่มีคำว่า ห้ามก็ตาม แต่คำว่า "จะไม่ไปไม่ได้" อันนี้แหละ คือห้ามเลย